O gece Harry ve Angela hiç uyumadı.Sabah giyinmek için kalktıklarında ikisi de konuşmayı başlatmak için sabırsızlanıyordu. İlk cesaretini toplayan Harry oldu. “Angela senin için endişeleniyorum “ dedi. Angela sakinliğini koruyarak “ben ne gördüğümden eminim” dedi. Harry sesini yükselterek “ yeter Angela bugün senin için rahiple konuşacağım. Sende benimle geleceksin” diye emretti. Angela’nın gözleri dolmuştu. Gerçekten hastalanıyor muydu İsabel gibi. Hışımla Harry’e döndü “ben İsabel değilim” dedi. Harry İsabel adını duyunca daha da sinirlenmişti. “Bana İsabel deme. Ölü bir kadınla her gün yürüyüşe çıkmak nasıl bir duygu Angela”diye sordu.Angela bir kahkaha attı. “Ne demek istediğini anlamıyorum Harry. Bence rahibe kendin için gitmelisin” dedi. Harry iki omzundan tutarak canını acıtacak şekilde Angela’yı sarsmaya başladı. “Sen hastasın Angela. Anlıyor musun sen hastasın “ dedi. Bunları söylerken canı çok acıyordu. Ama her şey belliydi. Kahvaltı yapmadan evden çıktı ve doğru kiliseye gitti. Olanları rahibe anlattı. Rahip birkaç gün sonra Angela ile görüşebileceğini söyledi. Angela odasından hiç çıkmadı. Sophie bu kadar çabuk zafer kazanacağını düşünmemişti.Boşuna panik olmuştu. Artık ikinci perdeyi açmanın zamanı gelmişti. Bunun için Harry’nin atacağı adımı beklemeliydi.Angela’nın kapısını vurarak cevap bekledi ama umduğu cevap gelmedi. Hafifçe kapıyı araladı. Angela koltukta gözlerini de duvara kilitlemiş şekilde oturuyordu. Sophie yanına kadar ilerledi ama o hala duvara bakıyordu. Angela’nın elinin üstüne elini koydu ancak o zaman Angela ona doğru bakmaya başladı. “Ah Sophie sence ben aklımımı yitiriyorum” diye sordu. Sophie endişeli bir yüz ifadesiyle kuzeninin elini sıktı “Angela sevgili kuzenim ben de sana inanmak istiyorum ama söylediğin mümkün değil bunu sen de biliyorsun” dedi. Angela sertçe elini ittirdi. “Beni yalnız bırak” diyerek kafasını çevirdi. Sophie arkasını döndü dudakları zafer sevinciyle kıvrıldı.
Harry çiftlik evinin işlerini bahane ederek o gece eve gelmedi. Amelia bişeylerin olduğunun farkındaydı ama çocuk kalbi bişeylerin üstünde duramayacak kadar heyecanlarla doluydu. Angela tüm gün bir şey yememişti.Kahya Kadın’ın getirdiklerini de geri çevirmişti. Gecenin ilerleyen saatlerinde kapının aralandığını duydu. “Yemek istemediğimi söylemedim mi ?”diye bağırarak arkasını döndü. İşte kayınvalidesi yine kapının arasından ona bakıyordu. Gözlerini ayırmadan bakmaya devam etti. Hayal değildi emindi.Yataktan ayaklarını sarkıttı. Yanına gitmek için kalktığında kadının orada olmadığını gördü. Deliriyordu.Hıçkırıklar içinde yatağına geri döndü. Sabaha kadar gözleri kapıda ağlamaya devam etti.
