Sevgili Balıkçı, yine sen geldin kaleme, başlattın hikâyemi çam sakızı çoban armağanı paketinle, yanında yün patikler kışa sıcak, yaza serin ve kehribarlar…
Bana yine bir kehribar bulacaksın fosillerin arasından ve geçmişi yad edeceğiz birlikte, boynumda geçmiş zamanın kehribarları, yaralarımda şimdilerin çam reçinesi.
Dokumacı kadın yaklaşıyor yanıma, yandı parmaklarım sabahın köründe, su toplamış ellerini gösteriyor avuç açmış yakarır halde kendince, sıvıyorum çam merhemini ellerine. Şaşkın! İzlemede, günler sürer dokuyamam dediği halısına aynı günün ışığıyla başlıyor düğümler atmaya sıra sıra. Şükürler olsun.
Bir kadın duruyor önümde, yüzü ameliyat yarası, yüz kaslarının çalışmadığını tedavisinin uzun süreceğini anlatıyor gözyaşıyla bir olmuş anlatımında. Çamın kolları yaklaşıyor bedenine ve reçinesini damlatıyor, bir iki üç… Teslim olmuş beklemede kadın, kim demiş derman yok diye, şimdilerde gülümsemede, tüm kasları canlı.
Toros Dağları’nın işçisi, emekçisi anne tütsülemiş bahçesini çamın gövdesiyle, koca kazanına atıyor gövdesinden sökülen kabukları bir bir, tabaklıyor tereyağını yaptığı derisini çamın mucizesiyle.
Günlerin uzantısında cildi gençleştiriyor sessizce.
Şimdi sıra kendisinde, dinleyin bakalım çamlarla kaplı bölgenizde, sesleniyor tüm zamanlarda sizlere;
-Organik salgı maddesiyim, yaralandığımda üretirim reçinemi bedenimde, bir tanemiz 100 kilo toz emerek havanızı temizleriz, aynı oranda oksijen üretiriz, mideyi kuvvetlendirir, solunum yollarını açarız. Kırışıklık, kuruluk, yaşlılık için bir mucizeyiz. Açık yaraları dikiş gibi kapatır
