Heyecan + mutluluk + kalp çarpıntısı = AŞK
Oksitosin + dopamin + adrenalin + vazopressin = AŞK
Şüphesiz ki iyileştiren aşk, gidişiyle de bizi yerle bir ediyor. Ayaklarını yerden kesen, bütün duyguların yoğun olduğu bir ruh haline sokan aşk, bir gün bitiyor. İnsanı aniden büyük bir boşluğa bırakan ayrılık sonrasında verdiğimiz mücadele şahsımıza münhasır bir durum ortaya koyuyor.
Ayrılık acısının beynin fiziksel acıyı hissettiği bölgede yaşandığını ortaya koyan araştırmalar da gösteriyor ki, hissedilen acı 6 ay ile 2 yıl içinde azalıyor.
Ayrılıkla karşı karşıya kaldığımız o an iyileşme süreci de başlıyor aslında. Başka bir insana tekrar bağlanabilmek için kendimizi tamir etmeye başlıyoruz.
Hiç bitmeyeceğini sandığınız o aşk ellerinizden kayıp gittiğinde siz ne yapıyorsunuz?
Hüseyin 35: Aşk acısı aslında aşkın ta kendisidir. Bu acının ne kadar süreceğini önceden belirlemek samimiyetsiz bir davranış olur. Aşkın gerçekliği kalmaz ki. Nasıl ki ilişkilerimi hissede hissede yaşıyorsam, ayrılık sonrasında da kendimi her şeyden uzaklaştırıp aynı şekilde yaşıyorum. Benim için süresi yok.
Buket 38: Aslında kabulleniş süreci uzun sürüyor. Birden boşluğun içinde buluyor insan. Karşı taraf öyle bir gidiyor ki, kendini suçluyorsun sürekli. Nerede hata yaptığımı anlamaya çalışıyorum. Ve elbette ki hatanın bende olmadığını çok geç olsa da anlıyorum. Ama öyle bir gidiyorlar ki insan kendini sorgulamadan geçemiyor. Ne kadar hızlı kabullenirsem aşk acısı da o kadar kısa sürüyor.
Şebnem 40: 25 yaşında hayatıma giren o adamla bir ömür süren birlikteliğim olacağına o kadar çok inanmıştım ki, kendince sunduğu saçma bahanesinin ardından gidişi beni yerle bir etmeye yetmişti. Aşk acısı 13 yıl sürdü. Bu arada başkaları da oldu hayatımda ama onun gidişinin acısı geçmedi diyebilirim. Hatta yaşadığım her mutsuz sonda hep onu suçladım. Çünkü beni hiç bırakmayacağını düşünüyordum. Şu an ne mi hissediyorum? Her şeyi geride bıraktım. Anladım ki ayrılığı kabullenebilmekmiş 13 yıl süren acının ilacı.
Elif 41: Konuşabildiğim, birlikte zaman geçirmekten büyük keyif aldığım o adamla zaman zaman ayrılıklar yaşasak da ilişkiye hep sil baştan başladık. Sandığım kadar kuvvetli değilmiş bağlarımız ki, ayrıldık. Bir gün hep bana geri döneceğini hissediyordum. O yüzden ayrılık diye bakmıyordum. Ama gün geldi ve gerçekten gittiğini hissettiğimde depresyona girdim. Şimdi bir türlü konduramadığım o ayrılığın acısının geçmesini bekliyorum. Taze bir ayrılık yaşarken şu an sorsanız asla geçmez diyebilirim ama bittiğinde size haber veririm.
Bülent 36: Aşk ve ayrılık deyince biz erkeklere çok yükleniyorlar. Oysa ki biz de terkediliyoruz, aldatılıyoruz, aşk acısı çekiyoruz. Benim ilişkilerimde gördüğüm şu ki aşk acısı hiçbir zaman geçmez. Sadece zamanla şeklini değiştir. İlk başlarda dayanamam sandığım o acı kabullendikçe o kadar dayanılmaz olmuyor. Ama hep hatırlıyorsun onu, yaptıklarını ve gidişini.
Uğur 45: Belki bana duygusuz diyeceksiniz ama çok fazla abartmıyor musunuz? Hayatın sonunun geldiğini hissedecek kadar kendini dağıtmalara anlam veremiyorum. Bir şey bitmişse bitmiştir. Sabahattin Ali’nin de dediği gibi ‘Her şey geçer. Her şey unutulur. Kendini bir felaketin içinde kaybetmenin manası yoktur.’ Nedir bu insanı hayatının sonunu geldiğini hissedecek kadar dağıtan şey? Kimsenin kalıcı olmadığı bir dünyada aşk mı kalıcı olacak.
Ali 50: Daha geçenlerde bunun üzerine bir yazı okumuştum. Diyordu ki; “Bir insanı hayatından çıkartmak diş çektirmek gibi. Dişin çekildiği zaman rahatlarsın. Ama dilin yüzlerce kez dişinin eskiden olduğu yere gider. Artık canını yakmaması fark etmeyeceğin anlamına gelmiyor. Bir boşluk bırakıyor bazen kendini onun eksikliğini hissederken buluyorsun.” Gerçekten sevmelerin bıraktığı izler öyle kolay kolay unutulmaz ki.
Çiğdem 39: Bazı yaraların en kuytularda izi kalmalı. Hissettiğin duygularına saygın varsa, onlardan bir an önce kurtulmanın manası yok bence. Böyle bir durumla karşı karşıya kaldığımda inzivaya çekilirim. Sindire sindire o acıyı yaşar, sonra küllerimden yeniden doğarak hayata yeniden dört elle sarılırım. İnsan acılarıyla büyümüyor mu zaten.
Yağmur 33: Önce asla ayrılığın acısına dayanamayacağım duygusu oluşuyor. Birden panik ataklar artıyor. Yapmam dediğim şeyleri yaparken buluyorum kendimi. Bunlar sırf geri dönsün diye çırpınışlar aslında. Ayrılık sonrasında duruş çok önemli değil mi? Oysa ki ne hale sokuyoruz kendimizi. Ama acısı hafifliyor. Aşkın hiç ummadık bir anda kendini hatırlatma gibi bir huyu var.
Hülya 28: Ayrılan taraf ben olduğum için mi, yoksa gerçekten adına aşk diyebileceğimiz bir ilişki yaşamadığım için mi bilmem ama bende öyle büyük tufanlar kopmuyor. Bakıyorum ilişkinin gidişatında bir şeyler istediğim gibi olmuyor, heyecan bitmiş, duygular azalmış o zaman ayrılık kararı alıyorum. Sonrasında da yoluma bakıyorum. Umarım bu karma bir gün beni perişan eden, yataklara düşüren bir aşk acısının pençesine düşürmez.
